Een persoonlijk verhaal
Op het ijs
Daar sta ik dan voor het huis van mijn opa en oma op het ijs. Het is winter en heel erg koud. Ik ben een jaar of 6, dik ingepakt en druk aan het schaatsen. Mijn hele familie staat op het ijs. Het is een drukte van belang. Schaatsen op natuurijs heb ik als kind erg leuk gevonden. Op het ijs staat een lange vrouw, met lang, donker, beetje krullend haar. Ze heeft geen schaatsen aan. Ze loopt over het ijs. Ik observeer haar. De emoties die ik van haar overneem zijn niet mals, waardoor ik het voorval jaren later, ik ben nu 33 nog steeds goed kan herinneren. Ze loopt langs mij en gaat aan de kant zitten. Ik voel haar eenzaamheid, ik voel haar verdriet, haar pijn heel intens. Het raakt mij, ik ken haar niet maar wil alleen maar dat ze gelukkig is.
Zolang ik me kan herinneren ben ik altijd gevoelig geweest voor sferen en emoties van anderen. De emoties van andere mensen voelde ik heel goed en nam ik helaas ook over. Het heeft lang geduurd voordat ik echt doorhad welke emoties van mezelf waren en welke van een ander. Soms was het heel duidelijk zoals ik hierboven heb beschreven, maar meestal was het veel subtieler waardoor het voor mij moeilijk was mijn eigen emoties en die van anderen te scheidden. Ik heb mij hierdoor altijd anders gevoeld. Ik vond de wereld en vooral de mensen hard en ongevoelig. Je kon mij heel hard kwetsen met woorden, ook al was het misschien niet zo bedoeld. Ik was heel gevoelig en snel geraakt. Die dikke huid heb ik gelukkig wel gekregen.
Voelen in relaties
Het voelen van emoties van anderen gaat mij nog steeds heel makkelijk af. In relaties kan dit voor mij lastig zijn. Ik heb meerdere keren meegemaakt dat ik aanvoel dat er iets speelt, maar dat de ander hierin niet open kan zijn, om wat voor reden dan ook.
Doordat ik zo gevoelig ben reageer ik op die informatie, en niet op dat wat ik zie of hoor. Tref je een partner die niet bij je past dan resulteert dat in teveel aanpassen, teveel afgaan op wat de ander wil, pleasegedrag vertonen en op eieren lopen. Je raakt jezelf kwijt met alle gevolgen van dien. Dit is mij helaas vaker overkomen, omdat ik niet goed wist wat ik zelf wil of belangrijk vond.
Voor mij is het zo natuurlijk om te voelen wat een ander voelt, dat ik mezelf vergeet. Het is een beetje zoals jonge kinderen doen bij hun ouders. Als kind wil je maar één ding en dat is liefde van je ouders ontvangen. Je weet dat je die liefde krijgt als jij je goed gedraagt. Als je verliefd bent dan wil je maar één ding: dat die ander ook verliefd is op jou. Als je makkelijk voelt wat de ander wil dan kun je je aanpassen in de ’ideale’ vrouw. Niet haalbaar en erg ongezond. Gelukkig ben ik inmiddels wat ouder en heb ik geleerd dat ik mezelf hier alleen maar mee verlies. Dat is het voor mij niet waard.
Weer terug bij mezelf
Enkele jaren geleden tijdens een gesprek met mijn coach ben ik ‘wakker’ geschud. Ik ben erop geattendeerd dat ik moest gaan nadenken over wat ik wil. Ze hoorde mijn verhaal aan over mijn relaties en zei tegen mij; ‘’stel jezelf iedere keer weer de vraag, wat wil ik’’.
Ik dacht, ze heeft gelijk. Ik heb mezelf nog nooit zo bewust die vraag gesteld. Vooral in relaties is dit zeker een vraag die ik mezelf ga blijven stellen. Ik kan zo goed voelen, weten wat de ander wil, maar vergeet dit aan mezelf te vragen. Inmiddels stel ik deze vraag in elke situatie. Het heeft ertoe geleid dat ik veel dichterbij mezelf sta, dan ik ooit heb gedaan. Ik sta veel zelfverzekerder in de keuzes die ik maak en dat is alleen maar goed.
Ik wil deze vraag dan ook stellen aan iedereen die zichzelf herkent in dit verhaal. Lieve lezer, wat wil jij?