Wat maakt dat we allemaal zo bang zijn om alleen te zijn, single te zijn? We vinden het meestal geen probleem om even single te zijn, maar zodra dit langer duurt dan even ontstaat er angst. Wat als ik niet meer iemand ontmoet? Wat als ik “altijd” alleen blijf? Ben ik te oud? Ben ik leuk genoeg? Vindt iemand mij nog wel aantrekkelijk?
In onze maatschappij draait het om samenzijn. Huisje, boompje en beestje. Kijk naar series en films en je ziet bijna altijd een standaard beeld van samenzijn: het hebben van een gezin. We zijn opgegroeid met dit beeld. Het zit in ons collectief bewustzijn. Als je niet in dit beeld past, dan zal er wel iets mis met je zijn. “Hij is te moeilijk” of “zij is te kritisch”.
Toch zijn de scheidingspercentages hoog. Volgens het CBS was het scheidingspercentage in 2018 37,1%. Van de stellen die niet getrouwd zijn is dit percentage nog hoger. Hoe kan het dat het zo moeilijk is om samen te blijven? Geven we sneller op dan vroeger of wordt het tijd om ons beeld over relaties aanpassen?
Wat is het doel van een relatie?
Mijn persoonlijke mening is dat relaties zijn bedoeld om als mens (mentaal, psychisch en spiritueel) te groeien. Ik weet het, niet heel romantisch. Jezelf leren kennen door de ogen van de ander. De ander spiegelt jou, drukt op ego knoppen om je iets te leren over jezelf. Na een aantal turbulente relaties kan ik zeggen dat ik mezelf zeker heb leren kennen door de ogen van de ander. Soms spiegelt de ander je mooie kanten, maar vaak spiegelt de ander je minder mooie kanten. Zo heb ik geleerd dat ik te toegeeflijk ben, dat ik mijn grenzen niet goed genoeg aangeef. Ik blijf niet genoeg bij mezelf waardoor ik mezelf kwijtraak. Ik was een echte pleaser. Ik plaatste de ander boven mezelf. Ik wilde de ander gelukkig maken. Nu weet ik dat het niet aan mij is om de ander gelukkig te maken. Het kwam uit een goed hart, maar het werkt niet.
Ik heb dus een aantal relaties nodig gehad om dit patroon te zien. Wat betekent dat nu voor mij? Ik doe nu wat goed voelt voor mij, ook als dat betekent dat ik nee moet zeggen tegen de ander. Een confrontatie ga ik niet meer uit de weg. Ik blijf dichtbij mezelf, weet wat ik wil en wat ik waard ben. Wat ik sterk van mezelf vind is dat ik in alle relaties uiteindelijk altijd voor mezelf heb gekozen. Gelukkig heb ik een sterk innerlijk kompas en volg ik mijn gevoel als het gaat om moeilijke keuzes maken. Het gekke is dat ik dit merk aan de mannen die ik nu aantrek. Het zijn mannen die zich goed kunnen inleven in een ander, begripvol zijn en respect hebben voor de grenzen van een ander. Ze zijn zorgzaam, behulpzaam en lief. Alhoewel ik nu geen relatie heb zegt dit mij dat ik dit patroon heb doorbroken en nu klaar ben voor een partner die echt bij mij past.
Angst voor verandering
Hoe werkt het dan bij mensen die goed bij elkaar passen en na jaren gaat het ineens mis? Een mens is geen statisch gegeven. We veranderen, we groeien. Jij verandert, je partner verandert. Het gebeurt vaak dat mensen veranderen en uit elkaar groeien. De relatie heeft zijn doel gediend. Is het dan tijd om apart verder te gaan? Dat is wat kort door de bocht, maar als je er alles aan hebt gedaan en je bent nog steeds ongelukkig dan zeg ik ja, het is tijd om verder te gaan. Niemand zou ongelukkig samen moeten zijn. We zijn het allemaal waard om gelukkig alleen of gelukkig samen te zijn. Blijf niet uit angst voor verandering of uit angst voor het alleen zijn. De angst voor het alleen zijn is helaas heel groot. Liever ongelukkig samen dan mogelijk ongelukkig alleen. Het breekt mijn hart als mensen in een relatie blijven waarin ze diep ongelukkig zijn uit angst voor verandering.
Ik begrijp ook dat als je kinderen hebt, je hier niet zo makkelijk over denkt. Je wilt immers het beste voor je kinderen, je wilt ze geen pijn doen. Ik vraag me alleen wel af wat voor je signaal je afgeeft als je ongelukkig samen bent, je alleen maar ruzie hebt en er altijd spanning is. Volgens mij geef je dan een signaal af dat gelukkig zijn niet belangrijk is, maar zelfopoffering wel. We blijven bij elkaar voor de kinderen. Hoe je het ook wendt of keert, kinderen zullen in het leven pijn, verdriet en verlies gaan ervaren. Als je als ouders er alles aan gedaan hebt maar het wordt niet beter, dan kun je er maar beter voor kiezen om gescheiden verder te gaan. Ik denk dat de manier waarop je uit elkaar gaat veel meer invloed heeft op kinderen, dan de beslissing om uit elkaar te gaan. Vechtscheidingen, ouders die niet met elkaar overweg kunnen en negatief zijn over elkaar in het bijzijn van de kinderen. Volgens mij is dit traumatisch voor kinderen en niet zozeer de beslissing om uit elkaar te gaan. De meesten van ons zijn niet gemaakt om de rest van ons leven met maar één persoon te delen. Volgens mij moeten we dit gewoon accepteren en blij zijn met het avontuur van de liefde.
Wat kun je leren van single zijn?
Tussen relaties door ben ik ook lang alleen geweest. Ik heb dat altijd heel moeilijk gevonden. Ik was echt niet gelukkig alleen, maar ik was ook niet in staat om zomaar een relatie met iemand te beginnen omdat ik niet alleen kon zijn. Ik ga pas een relatie met iemand aan als ik echt verliefd ben. Voor mij een geluk bij een ongeluk, want zo heb ik geleerd om geluk te vinden in het alleen zijn, tevreden te zijn met mezelf en betekenis te zoeken in andere aspecten van mijn leven.
Betekent dit dat ik dan helemaal geen relatie wil en dat ik het nooit moeilijk heb met het alleen zijn? Nee, want ik wil graag die betekenisvolle relatie opbouwen met een partner die echt bij mij past en bij wie ik me thuis voel. Ik ben er alleen heel rustig onder, ik ga niet op zoek. Ik ontmoet iemand in het “echte” leven, gewoon spontaan en dan weet ik het. Ondertussen blijf ik mijn “ding” doen en leef ik mijn leven. Het komt zoals het komt.
De momenten waarop je alleen bent kun je gebruiken om echt tot jezelf te komen. Jezelf op andere gebieden beter te leren kennen. Je wordt nu niet gespiegeld door een partner, je moet het zelf doen. Je kunt op dit soort momenten echt leren gelukkig alleen te zijn, zelfstandig en onafhankelijk te zijn. Je eigen keuzes te maken en echt op jezelf te vertrouwen.
Je hoort mensen vaak zeggen dat ze goed alleen kunnen zijn. Vaak zijn het mensen die helemaal niet alleen zijn of nooit lang alleen zijn geweest. Je kunt goed alleen zijn, omdat je weet dat er iemand is. Een paar dagen alleen zijn, wie vindt dat niet heerlijk? Je weet pas of je goed alleen kunt zijn als je een lange tijd alleen bent, je niet op zoekt gaat naar een partner om iets in jezelf op te vullen. Als je iemand bent die meteen weer op zoek gaat naar de volgende partner en bang is om alleen achter te blijven, dan heb je nog niet geleerd om gelukkig alleen te zijn. Je plaatst gelukkig zijn buiten jezelf en je hebt de ander nodig om iets in jezelf op te vullen. Dat geeft niet. Ik weet uit ervaring dat het heel moeilijk kan zijn om gelukkig alleen te zijn. Het heeft bij mij ook wel even geduurd voor ik zover was. Natuurlijk heb ik soms nog steeds moeilijke momenten, maar dit weegt niet op tegen de mooie momenten.
Ben je niet gelukkig in je relatie, vraag jezelf dan af waar dit door komt. Zijn je behoeften veranderd? Zijn jullie uit elkaar gegroeid? Heb je andere wensen en doelen in het leven dan je partner? Zijn deze doelen en wensen niet meer verenigbaar? Ben je single en niet gelukkig, omdat je een partner mist? Vraag jezelf af wat je precies mist. Kun je dat wat je mist geven aan jezelf? Heb je daar echt die ander voor nodig? Wat kun je in de tussentijd doen om je leven “leuk” te maken?
Misschien vraag je je af waarom ik dit allemaal deel, want het is heel persoonlijk. Ik geef toe dat ik dit vreselijk eng vind om te doen, maar ik weet dat ik niet alleen ben hierin. Door open en transparant te zijn wens ik dat anderen hier ook open en transparant over gaan zijn. Verandering begint met bewust worden en openheid.